CANDO ERAMOS FELICES

 

  Dicía onte que hai que reduci-lo déficit. Iso o goberno entendeuno; o que ocorre é que segue, pra logralo, o vieiro da ideoloxía mais  ultraliberal, aliñado con intereses do sector mais rapiñento do PP. Ó final do camiño atoparémonos na mais terrible das miserias. Iso non é ciencia ficción; é a realidade que xa case a palpamos. Eu calculo que en dous  anos chegaremos ó final do túnel, como di o PP, non pra ver a luz, senón pra constatar que se fixo  e noite. Non tódolos empresarios comparte e apoia as medidas económicas do PP. Os empresarios profesionais son conscientes do desastre que se aveciña, outros,  avidos de mais beneficios,  son tan torpes, que non se dan conta que están cavando a súa propia sepultura. A actividade económica é un círculo no que todos  xiramos, e cando a pobreza, da que poucos escaparan, chegue ó consumo do seu sector de actividade, sentiran o alento da fame. Partindo  dra base de os recortes son necesarios, é incomprensible que se recorte sobre os sectores produtivos e de consumo, e non sobre o superfluo e prescindible, así, de pouco sirve subi-lo IVE si o consumo se retrae. O mais lóxico  sería:   Os profesores de relixíón e o clero que o pague que queira ese asunto. Invertir en I+D.  Restruturación dos  axuntamentos, supresión  das Deputacións   e  do Senado. Impostos a airexa, ós bancos e os ricos. Loita contra o fraude. Aplicar a incompatibilidade ós políticos. Non ó  rescate, lo que quebre, que se apañe,  así habería mellor xestión. Poda a Casa Real e supresión de privilexios económicos ós políticos. Reducción dos cargos electos e parques móbiles.