OS MORTOS VIVEN II
Son moitos os chamados, pero poucos os que responden á chamada, por favor, votade
Os mortos morreran cando ninguen os lembre, pero mentres os lembremos a súa vida tivo un significado. Castelao e Bóveda son clásicos guieiros da vida de moitos galegos; pero faríamos mal reduci-los exemplos a estes dous personaxes. Xa teño dito que non se debe facer unha lista pechada, nin facer unha competición, pra outorgar mais mérito a quen nos consideremos mais merecente de encabeza-la lista. Ó caladiño, (a tódos eses exemplos anónimos, que nade coñece, o noso homenaxe), sen que moitas veces se saiba, hai xente que dende o anonimato fai pais; pra facer pais non hai que chegar a altura dun Castelao, o que podemos ter de exemplo, pero non podemos sentirnos fracasados porque non sexamos como el; eso seranos bo, porque así tamén temos a seguridade de que Feijoo nos vai deixar descansar en paz.
A Bóveda asasinárono novo, se vivira mais o seu legado sería maior; tamén tiña na súa contra ó comparalo con Castelao, en que este era moi coñecido como escritor e, especialmente, como debuxante.
Feijoo pode ser un ignorante, pero ten o asesoramento de imaxe que tivo outro político de ámbito estatal, e a ousadía que lle da a ignorancia, ademais é arrogante e provocador. A visita á Santo Domingo de Bonaval, non a fixo porque lle teña agarimo á figura de Castelao, nin sequera ríspeto; foi un acto propagandístico de consumo interno, planeado polos seus asesores de imaxe, incluso as palabras, que sacándoas de contexto, as puxo en boca de Castelao. Tiña como obxectivo, por unha parte, satisfacer ó sector mais galeguista do seu partido, facéndolles ver que el tamén ten presente o maxisterio de Castelao, ó mesmo tempo, quítalle a ese sector galeguista de outros partidos a exclusividade da súa figura, disolvéndoa nunha nebulosa sen valor real. Así, pra el, o rianxeiro ten o mesmo valor simbólico que pode ter o vermout das dúas.
Vai cara trinta anos que Celso Emilio Ferreiro nos deixou; o poeta de Celanova morreu en Vigo ós 68 anos. De todos é coñecida “longa noite de pedra, que a escribiu na cadea franquista, onde estaba condenado á morte; foi militante do Partido Galeguista, e aínda que o partido desaparecera, el ségueo vivindo o ideario galeguista. Un amigo seu contoume unha anécdota del, que por non ser coñecida vo la resumo. –En Pontevedra, onde vivía, foi a un baile, nun lugar, que agora xa non existe, que lle chamaban O BARBARELLA. Seique tiña unha dona moi guapa, e un cadete da Escola Naval non lle quitaba ollo; Celso Emilio, moi mosqueado chamou o cadete e levouno para tras duns setes, alí baixouse os pantalóns e ensinándolle a ferramenta e espetoulle: ¿vostede cree que con esto eu podo ser maricón?. O cadetete avergonzado liscou do baile.
Vosoutros teredes as vosas lembranzas, saberedes algunha anécdota, teredes o voso personaxe preferido; todos son importantes, porque en nos deixaron a súa pegada.
Debemos ser conscientes da transitoriedade da vida, pero algunhas persoas nunca morrerán, a outras non nos agardan eses recoñecementos, así que temos que debuxa-lo futuro que nos guste. Eu escribín un día este sinxelo testamento:
No pasamento
Cando o seu fin
Chegue o meu tránsito,
Que nas cumes nevadas
Ou nas carballeiras caladas
Solten as miñas cinzas,
Sen outra cerimonia,
Que devolverme á terra
Que a miña vida motivaba
Sentireime así ceibe
Entre os piornos floridos
En ladeiras soleadas
De toxeiras estendidas
Pra volver de novo á vida
Transportado polos rios
Ó pé dunha branca praia.
7 comentarios
Donicela -
Merecen o máis profundo respecto todos aqueles galegos e galegas que a través do tempo deixaron a súa pegada na memoria do noso país, pero non só os que morreron por el se non tamén, como moi ben falaches neste artigo, aqueles que dende o anonimato fixeron que sintamos Galicia como o ben máis prezado.
No meu caso, miña nai e máis meu pai foron os que dende pequena me fixeron amar a terra na que vivo, a loitar por ela e a protexela. Por iso me doe ver como os políticos e xente afín menospreza as nosas ideas. Moi por enriba deles temos que estar nós como persoas, como galegos e galegas, como xente do pobo ó fin o tempo poñerá cada un no seu lugar.
Un bico
pitademos -
eu o autor -
Sinto unha comunión de pensamento con vos tan grande, e necesito tanto a vosa compañía e aprecio tanto as vosas opinións que me motivan a seguir.
Eu, si puidera, gustáriame estar alí donde poidera defende-las miñas ideas; estou onde estou, e este é o único medio que teño.
De Cantelo -
E como di o Autor, efectivamente maís aló dos insignes galeguistas recoñecidos por todos nos, hai un bo fato de persoeiros anónimos que fan país todos os días na súa actividade cotiá. Todo suma para defender o noso patrimonio!!!
Pepe -
laura -
Sartalo -