UNHA LUZ QUE SE APAGA

 

 

 Apagouse a luz de Neira Vilas, i en Galiza cada vez hai mais escuridade. Galiza está necesitada de luz, e cada vez que fina un persoeiro da cultura, ou da política, un tráxico manto se estende pra asuluga-lo  país. Cada  día estamos mais orfos na nosa nación; non se logra repoñe-las  perdas da cultura, Salvo contados casos, non hai ese nivel de entrega e talento  que sexa universalmente recoñecido e que transcenda as fronteiras do noso país. O caso de Neira Vilas é excepcional, pois dende a emigración non deixou de amar a Galicia e dar nacemento a súa creación literaria, que é unha testemuña do seu vínculo afectivo coa terra. Modestamente, nas miñas limitadas, aptitudes quixera, a modo de homenaxe a súa memoria,  dedicarlle esta poesía.

Amor a terra

 

En vales escondidos

Entre serras anudadas

Que gardan os segredos

De liberdades soñadas

 

Naceu o amor intenso

Xurdeo o vacío  inmenso

Póla nazón maltratada

Pola terra asovallada

 

As vaguas derramadas

Os suspiros ceibados

As longas camiñadas

En camiños xá andados

 

Da terra de manto verde

A un ceo iluminado

Que a alma morde

Do que desta terra é ben nado

 

O tempo non borra

Os camiños xá trazados

Teñen que ser agora

Dos devanceiros erdados

 

Será o máximo alento

Dos que noutrora loitaron

Que con dor sufriron tanto

Que arreo traballaron

 

Por limpar esta nobre terra

De chupasangues infesta

Que funden as suas raices

No sagrado chan amdo

 

Son os mártires que chaman

Ás xeneracións adormecidas

Pra que limpen o chan

Das malas herbas nacidas

 

Que non quede en balderio

Que marcaron o vieiro

Coa xenerosa entrega

Dos seus anos mozos

 

Nos que deron as suas vidas

Pra que sintamos a fachenda

Dunha raza que é digna

Que se nega a ser pisada.