!QUE ENVEXA!

 

  Apenas mil quilómetros en avión separan Galicia e Gales, países que comparten moito: unha poboación similar, 2,8 fronte a 3 millóns; unha paisaxe accidentada e costeiro, e unha lingua propia. Pero en materia de idiomas as similitudes terminan aí. Mentres o galego segue perdendo falantes, o galés experimenta un renacemento que o afasta dunha extinción tida por inevitable desde mediados do século pasado. En 1991 tiña 508.100 falantes, o 18,7% da poboación; no 2001 xa contaba 582.400 e no 2004 alcanzou os 611.000, máis do 20% da poboación. O punto de inflexión simbolizouno a Acta do Idioma Galés, aprobada polo Parlamento de Londres en 1993, que equiparou esa lingua co inglés nas instancias públicas. No Reino Unido os cambios gustan lentos, e só a finais do ano pasado o Parlamento cedeu as competencias en materia lingüística á Cynulliad Cenedlaethol Cymru, a Asemblea Nacional de Galés, formada en 1998. O alicerce sobre o que se levanta a recuperación do galés é a educación. Nos setenta púxose en marcha a Mudiad Ysgolion Meithri, Asociación de Garderías Galesas. Hoxe conta con mil centros dedicados a facilitar a inmersión no galés dos menores de cinco anos. En 403 desas garderías permítese que os pais acompañen aos seus fillos á aula, onde tamén aprenden o idioma. O Goberno vasco inspirouse nese modelo para crear a súa rede de ikastolas. Desde 1990 os nenos de entre 5 e 14 anos, incluídos os chegados doutras zonas do Reino Unido, deben aprender galés nas escolas polo menos como segundo idioma. A obrigatoriedade ampliouse ata os 16 anos en 1999. Vamos como a Galiza de Feijoo.