SAMAIN. Un relato verídico

 

 

  Hoxe é o día de defuntos, dos que xa morreron, non así dos que se resisten a morrer, dos políticos que xa tiñan que estar amortizados, pero que se agarran os seus privilexios como garrapatas. Despois de todo hoxe é un día de festa, a xente acode ós camposantos nun ambiente festivo, as penas trócanse en ledicias, as bagoas en risas. Pra nun mudar o tema do día, falemos de camposantos.  Coñecín a un home que tiña que pasar por un fondo e estreito camiño o lado dun  camposanto. O home era moi precavido e, sendo noite, pensou que o mellor era cruzar polo camposanto, un lugar alto e despexado que lle emitiría ver a un posible inimigo. Dos mortos, pensaba el, non había que preocuparse, era dos vivos de que había que gardarse. Cando ía camiñando polo camposanto, algo veo e lle tapou os ollos. Podía ser algo do outro mundo, el había violentado a paz dos mortos. Non era propio del quedar cravado no chan sen poder dar un paso, o medo o paralizaba. El, que non coñecía o medo agora era o seu prisioneiro. O pouco puido reanuda-lo  camiño, aquela cousa que o cegara, marchara.  O día seguinte volveu de día o camposanto pra aclara-lo asunto. Houbera un enterro e no cha quedara un cacho de papel dun cirio; unha brisa de vento levan tara o pel do chan e veulle ós ollos. Casualidade, ou non, pero as cousas nun contesto determinado collen unha determinada dimensión.   Relato verídtico.