MEMORIA

             Os distintos gobernos da Xunta fixeron moi pouco polo galego: votábanlle un verniz, e con eso xustificaban a defensa do idioma; logo pra desviar a atención de feitos reais e presumir de defensa da cultura, crean os premios Castelao, sendo, os deste ano sen ir mais aló, unha vergoñenta maridaxe, un esperpéntico acto, no que solo se  salvou a publicidade oficial.

          Tamén os distintos Delegados do Goberno central, non regatearon esforzos en axudar a marxinar o galego; pois dende aquel García Sabell, que na década dos oitenta interpuxo un recurso contra dunha modesta orden da Xunta que intentaba darlle un papel o galego na administración autonómica, hasta hoxe, a política foi de marxinación aberta ou  sutil, cos mesmos efectos sempre.

           Aínda que houbo felonías célebres e sutiles maneiras de acoso, non creo que ningunha chegara mais que ser unha caricatura do plan Feijoo; foi este triste personaxe o que deseñou e está levando  a cabo unha política de sistemático acoso, non solo á lingua galego, senón,  de toda a cultura do pais.

            Unha insignificante presencia no ensino, case nula na Administración, limitándose a actos protocolarios, o galego vive, ou mais esmorece, nunha lánguida e longa agonía. Esa sería na primeira etapa do PP; pero a chegada de Feijoo non supón a continuidade da anterior política conservadora; a influencia da extrema dereita nesta etapa do PP, leva a Feijoo a unha belixerancia en contra do galego, dun xeito nunca visto en ningún goberno  democrático. Non se trata de deixar esmorece-lo galego; pros ultras non da morto e hai que rematalo.

            A invocación dos espíritos dos devanceiros, feito enriba das súas  tumbas, parecíase a un aquelarre político, feito a plena luz do día; non me estraña que atoparan baleira a tumba de Castelao. Seica o cadáver desapareceu e os investigadores chegaron á conclusión de que nade puido roubar os restos do político de Rianxo, porque non atoparon signo algún de roubo, pero si unha notiña  que dicía: “si alguén me busca, que saiba que non fun quen de aturar mais os aldraxe que me fan a min e o meu pais, nin morto podo descansar, voume pra onde estaba, pra Chacarita”.

           Armouse un balbordo nos cementerios tremendo; deu en soprar un forte vento, as follas, os plásticos e os papeis voaban; as puntas dos cipreses chegaban ó chan. O aire transportaba os laios dos galeguistas soterrados. Castelao dixera, canDo enterrara a Bóveda, que non enterran cadáveres, enterraban semente. Esa  semente espallábase agora por Galicia.

           Pra que o bo de Daniel se volvera a exiliar xa tivo que ver mal as ousas. É sabido que el amaba este pais co querer que se lle pode ter a algo grande. Tivo que ser moi forte, para el, escoita-la pantomima que se estaba a representar  e coñece-las intencións do instriónico personaxe.

          Bóveda, dende o cementerio de San Mauro, en Pontevedra, díxolle que o comprendía, que ninguén mellor que el sabía da traizón de algunhos nados neste pais, pois os que se achegan as tumbas a facer discursos ocos, houberan aplaudido noutro momento.

          Dende o Escorial Franco fíxose oír e ameazounos con volver, pois a xente que gobernaba agora en Galicia non era de fiar, pero os cincocentos quilos da lousa que lle puxeron enriba, non lle deixaba levantarse.

           Por si alguén non o sabe, os mortos están presentes, en espírito, e vixíannos, saben as  nosas intencións  e non os podemos enganar.