OS CONSELLOS DA XUNTA

 

         

          Ídesme permir unha licencia. Como o artigo de hoxe non é moi longo, vou falar dos   asnos; si, dos burros de carga ós que os romanos chamaban cabalos pequenos; pero vos sodes libres de pensa-lo que  queirais, diredes que burros hai moitos: Eu o meu, xa  se citan na biblia, unha vaca e un  asno están no pesebre, tamén foi un ser mitolóxico; en Roma, polas dimensións do   seu falo foi consagrado a priamo; estivo presente na literatura, pero hoxe está en  extinción,  case. É posible que muten pra adaptarse, que se creen granxas, etc ; sempre haberá burros

          A xunta non se dedica a dar consellos; mellor que non o faga. Eu referíame a eses conclaves que celebran unha vez á semana, nos que os acordos se toman por aclamación; o presidente propón, e os membros do Consello aclaman. Fai bonito un Consello no que non hai disentimentos, non coma no goberno anterior, onde disentían, discutían, e logo tiñan que votar. Claro pra eso hai que escoller a Conselleiros, que saiban estar caladiños e obedecer e, sobretodo, que non pensen, pensar é malo. Xa pensaran os que lle dan as ordes ó líder.

          Pra prestar asentimento calquera cova bale, debe hasta  escura e sen ventilación; así a presencia do líder é mais notoria i é meirande a intimidade.

          A sala de San Caetano é demasiado sofisticada.  A verdade e que aí a Méndez Romeu, fóiselle a man; cecais non entendía eso da transitoriedade e a brevidade da vida.

          Houbo  un correspondente que protestaba polos locais indignos que lle asignaran á  prensa; un pouco de razón tiña. Unha vez que arranxaron aquel cuchitril, xunto coa sala do Consello, comezou a largar e a criticar, as súas accedas columnas non parecían súas, as mais das veces non lle faltaba razón, pero deixaba notar que era un xornalista por encargo, case nunca de opinión independente, que deixaba en mal lugar á profesión. Conclusión: pasarse non é bo.